Mieszkania i Budownictwo

Rok tysięczny stał się dla większości ludzi przełomem, którego jednym z objawów było ciągłe poczucie niebezpieczeństwa względem sąsiednich krajów. Właśnie w celach zapewnienia bezpieczeństwa zaczęto budować liczne kościoły i klasztory, które oprócz głównej funkcji miejsca kultu i oddawania czci Bogu, pełniły funkcję obronną, warowną. Takie budowle to właśnie przejawy architektury romańskiej. Budowle charakterystyczne dla tego stylu architektury miały najczęściej niewielkie otwory okienne umieszczone bardzo wysoko, przez które do wnętrza budynku dostawały się tylko nieliczne promienie Słońca. Z tego powodu epoka trwania tego stylu architektonicznego nazywa się czasem mroku. Ściany tych budynków były bardzo grube, tak, aby wytrzymały oblężenia i ataki ewentualnych najeźdźców. Najczęściej znoszone były z kamienia, który był najodpowiedniejszym budulcem w celu zapewnienia bezpieczeństwa w czasie oblężeń. Budynki romańskie były bardzo masywne, lecz niezbyt wysokie w porównaniu do budowli gotyckich, których najbardziej znanym polskim przykładem jest kościół imienia Najświętszej Marii Panny w Inowrocławiu.